Teyyare...

Bu yazıyı yazıp yazmamak arasında hayli tereddüt ettim.
Valla bak.
Çünkü (ya da çünki) bâzı yazılar, blog sâhibinin karizmasını çizebilir.
Meselâ bir bayan, "ulen, bu abi denen adam nasıl biridir?" filân diye düşünürken siz öyle bir şey yazarsınız ki, kızın bi daha sizin bloğa bakası kalmaz. Ya da tam tersi. "Abi, bu bloğun sâhibası evlerden içeri bi kız herıld" diye düşünen bir adamın, tüm hayâli bir cümleyle yerle bir olabilir.
İşte, tam da bu bakımdan, hakkımda iyi şeyler düşünen insanların alttaki satırları okumamalarını ister(d)im. Böyle bir şeyin mümkünâtı olmadığını bilerek ve yine de insanların beni kafalarında canlandırdığı şekilde kalabilmem adına son kez uyarımı yineleyip, sabah başımdan geçen kısa hikâyeyi yazıyorum.

Önce gereken bilgiyi veriyorum.

Olayda adı geçen kişiler:

1- Volkan... Karşı komşumuz. Karısı hâmile. Evlerinde tâdilât var.
2- Lina... Geniz etinin büyüklüğü dolayısı ile, kulaklarında sıvı biriken ve bu sıvılar dolayısıyla da duyma güçlüğü çeken, ancak iki gün önce geçirdiği operasyon sonunda kulaklarının normâlden iyi duyduğunu yaptığım minik testlerle kendi kendime kanıtladığım kızımız...
3- Tabî ki ben...

Zaman:
Bu sabah...

Yer:
Evimizin banyosu...

ve olaylar gelişir;

Sabah kalkmışım... Karnımda acaip bir gaz... Kelimenin tam anlamı ile zaarrt diye osurmak istiyorum.
(Bak, hâlâ vazgeçebilirsin okumaktan. Çünkü bitircem gözündeki karizmamı...)
Ancak karşımda, bir kaç metre önümde, kulaklarının son derece iyi duyduğuna inandığım kızım Lina...
Ve dayanamıyor, salıyorum içimde ne var ne yoksa...
Çıkan sese ben bile şaşırıyorum ama Lina'nın garip bakışlarını sezerek ve salağa yatarak "Allah Allah. Bu ses de ne?" diye soruyorum.
Lina'nın yanıtı beklediğimden farklı oluyor;
"Volkan amcalayda tamiyat vay... Onun güyültüsü baba..."

Bittim şimdi ben senin gözünde... Di mi?

Okuma abi sen de burayı bi'daha...