22 pide..

Denize bakan lüks apartmanın bakımlı bahçesinin korkuluklarına dayanmış, okuldan dönecek olan oğlunu gözlerken takıldı gözleri ufak kız çocuğuna.. Yıllar ne çabuk geçiyordu.
Neredeyse altı yaşına gelmişti kız, herhâlde. Bahçede bisiklete filân bindiğine göre..

Yan apartmanda oturuyorlardı. Babasını ve annesini yıllardır tanıyordu kızın. Zararsız, kendi hâlinde insanlardı.
"Bizim oğlan bile on yaşını geçti be.." diye geçirdi içinden..
Sonra.. Âniden; "Meselâ, bu kızla bizim oğlanın gönülleri birbirine gitse.. Ailede iyi, Allah için.
Belli mi olur hayat? Bi'bakmışın kayınpeder olmuşun bu küçücük kıza seneler sonra.."

Cep telefonu çaldı, bunları düşünürken.
Daire onbir'deki kokona kadındı arayan; "Hayri efendi. Akşama iki pide bırakıver bize.."

Hayri, aklındaki pide sayısını yirmibirden yirmiikiye çıkartarak fırına doğru seyirtirken, siyah bir araba yanaşmıştı ön tarafa. Şoförün açtığı kapıdan çıkan adam, bisikletiyle gezen kızının yanına gitmiş, O'nu kendisiyle birlikte yukarı çıkması için ikna etmişti.
Baba-kız asansöre doğru yürürlerken,
on-onbir yaşlarında, saçları parlak lâciverte çalan bir oğlan çocuğu giriyordu, yandaki apartmanın arka bahçesinden evine.
Gündelik işinden henüz dönmemişti annesi.
Ama babasının pideleri almaya gitmeden önce yaptığı çorba, kısık ateşte ufak ufak fokurduyordu.