Leyla ile Memet..

Yıllardır gide gele hemen her virajını artık ezbere bildiğim Bafa Gölünün kıyısında, sabah erken saatte ya da akşam üzeri, gidişte veya dönüşte muhakkak uğradığım ve kahve içtiğim bir mekândır Turgut Motel-Restaurant..
Öyle kendi hâlinde, öyle ellenmemiş, öyle gelişmemiş, gelişmeyen bir mekân..
Bir müzik yoktur meselâ.. Eğer rüzgâr varsa, bir zamanlar kefâl ve yılan balığının bol olduğu bu garip gölün, motelin önündeki çakıllara vuran dalga seslerini duyarsınız yalnızca..
Hijyene çok düşkünseniz misâl, memnun kalmayabilirsiniz. Ama buna karşın şaane gözlemesi vardır, eğer karnınız açsa..
Soğuk bira ile güzel bir salata eşliğinde, mükemmel bir balıkta tercih edilebilir, isterseniz.
Ama, bir tuvaletleri var, sanırım üç-dört yıldır sıvasını bitirmediler..
Yeterli paraları yok belki.
Gelişmeyen bu aile mekânının, gelişen tek tarafı oranın çocukları..
Leyla, meselâ..
Komik gelebilir belki size ama vallahi ben O'nun çocukluğunu bilirim..
Her gittiğimde beni, kendisine has lehçesi ile, "Hoşgeldin Abi." diyerek karşılayan ve bana sormadan kahvemi getiren bu şirin köylü kızı şimdi yirmi yaşında..
Kimi zaman altında şalvarla, kimi zaman son model jean ve spor ayakkabıları ile Leyla, artık bir genç kız oldu.

Şimdilerde ise Leyla'nın yerini Mehmet alıyor... Memet bir deli oğlan.. Dört yaşında.. Bizim kızla yaşıt.. Gidip gelirken duymuştum O'nunda doğduğunu.. Kapmış bisikletini dolaşıyor ortalarda.. Ben farketmedim ilk anda.. Tam telefonla, Labranda suyumun ve az önce Leyla'nın bıraktığı köpüğü bol, şekeri az kahvemin resmini çekmeğe çalışırken, zart diye girmiş bu, kadraja..

Hiç yabancılık duymadan, tam bir köylü çocuğu edâsı ile sordu; "N'apıyon?"
Fotoğraf çekiyorum deyince, bakiim dedi.. Sonra bir muhabbet, bir muhabbet..
Yan masa az önce kalkmış.. Henüz herşey duruyor.

Masada, Fanta yada benzer bir şişe içinde az bir içecek vardı..
Memet bir anda, kaşla göz arasında, çeyrek şişe içeceği kaptığı gibi dikti kafasına..
O kadar süratle yapmıştı ki bunu, şişenin içindeki içecek, ben fotoğrafını çekmeye çalışırken, muhtemel, Memet'in mide yolunu yarılamıştı..
"Olum, yapma etme, mikropludur. İçme milletin artık içeceklerini.." filân diyecek oldum.. Memet daha da şımardı..

Hattâ iyice şımardı..:))

Memet'in, köy hayâtına ve anti hijyenik davranışlarına rağmen, bembeyaz dişleri vardı.
Leyla'ya sordum. "Günde iki kere fırçalattırıyos'abi.." dedi.
"Helâl size.." dedim..

Tanrı bana uygun bir ömür biçmişse, belki bir gün, Memet'i de, yirmili yaşlarında görürüm..
On-onbeş sene sonra, şimdilerde bile çok nâdir bulunan Bafa Kefâli kalır mı, bilmem..
Ya da, dalgaların çakılları yalamasını hâlâ duyabilirmiyim, acaba?
Aslında böyle düşününce Memet'de şanssız, Leyla'ya göre..
Bunları O'da, Leyla'dan daha az yaşayacak..
Ama, Memet'de başka bir konuda şanslı;
15 yıldır tanıdığım Leyla, hayâtında belki de ilk kez bir post'a konu olurken,
Memet bu şansa henüz 4'ündeyken ulaştı..
Kim daha şanslı gerçekten?