ERGUN APARTMANI

Nişantaşı'nda, Hüsrev Gerede caddesi yolu ile aşağıya doğru inerken sol kolda kalan Teşvikiye Camî bitiminde hemen bir sol ve ilk sağ yapıp yönünüzü yine aşağı çevirirseniz bulunduğunuz sokağın adı Kalıpçı'dır..

Bu sokak aşağı doğru dikleşen bir yokuşla Beşiktaş'a kadar iner.

Yokuşun yeni başladığı yerlerde, solunuzda Ergun apartmanını bulursunuz.

Yanlış hatırlamıyorsam dört beş katlı bu apartmanın, merdivenle inilen bir de bodrum dairesi vardır. Bu dairenin salonunun da pencereleri hayli yukarıda olup, yol seviyesine bakar..

Yani, meraklı iseniz, yokuştan aşağı inenlerin bacaklarını rontlayabilirsiniz..

1976-1977 yıllarında, Chakotay, Tireli Ahmet, Ortak Serdar, Çin'li Bora ve ben bu evi paylaşmıştık.

Ahmet ve Serdar İTÜ'de okumaya çalışırken, Bora Güzel Sanatlar'daydı.. Bizde Chakotay'la, babalarımızın zulümünden kaçmış, sürünüyorduk..

Terörün, öğrenci olaylarının had safhaya çıktığı dönemlerdi. Bir gece çorbacı dönüşü sabaha karşı bizim grubu, afiş eylemine çıkmış bir grupla karıştırarak o zamanki adı ile Teşvikiye Karakolu'na (Harbiye Karakolu) çekmeleri hâdisesi vardır ki, başka bir yazı konusudur..

Başka bir yazı konusu ise, yandaki eski ev kalıntısından, bize gelen akreplerdir..

Evet, Teşvikiye'nin göbeğinde iki defa akreple karşılaşmıştık.. Ama, dediğim gibi, başka bir yazı konusu..

** ** **

Serdar'la benim hiç paramız yok.. Meteliksiziz..

Tire'li Ahmet, apartman yöneticisi bu arada..:))

Bir gün, "Beyler, kömür alıyoruz.. Sokak kapısına dökülen kömür, bizim bodrum katının altında bodrum(kare) katına taşınacak.. Bunun taşınması için bir kaç adam tutulacak ve 100 lira verilecek.. İsterseniz siz taşıyın.. Parayı size vereyim.." dedi.

Serdar'la birbirimize baktık.. "Tamam ulan.. Adam başı 50 lira bizi bir hafta uçurur.. Taşırız.."

Kömür, şimdilerde olduğu gibi torbalarda değil, dökme geliyor. Önce metalden sapları olan kalın kauçuk kovalara kürekle dolduruyor, aşağı indirip döküyorsunuz.. Yukarı çıkıp tekrar dolduruyorsunuz..

Bitirdik tabi, bir müddet sonra.. Ama ne el kaldı, ne bel, Serdar'la..

Aldık paraları..

Bir mutlu olduk.. O kadar yani..

** ** **

Aylar sonra, evde Ahmet'in olmadığı birgün, Serdar seslendi; "Ortak, gel bak ne göstercem?" diye..

Masaya oturmuş, apartmanın gider defteri açıktı önünde..

İşâret ettiği satıra baktığımda, Kömür taşıma başlığının karşısında 150 lira yazılı olduğunu gördüm.

Ben böyle şeyleri sormadan edemeyen bir tipimdir.. Akşam Ahmet'e sorduğumda "Eeee, Dayıbaşı parası o.." demişti..

Sizin şu anki hislerinizi bilmem ama, biz Ahmet'e hiç kızmamıştık..

** ** **

Yıllar geçti..

Serdar, bir kaç yıl evvel, çalıştığı büyük bir şirketin toplantısı sırasında geçirdiği beyin kanaması sonucunda öldü.

Cenâzesi, İstanbul'dan İzmir'e getirildiğinde, Camide Ahmet'le birlikteydik..

Beraber gömdük..

Kabristandan çıkarken, "Dayıbaşı parasını" ve daha bir çok ortak konuyu hatırlayıp gülümsedik birbirimize, nemli gözlerle..

** ** **

Uzun zaman arayıp bulamadığım bir albümün, Ergun apartmanının bodrum katında çok dinlediğim bir şarkısını dün buluverince, hatırladım bunları..

Şarkı yanda çalıyor..

Beware My Love..