Dedeko

Benim bi dedem vardı.. (sanki sizin yok..)

Ahmet dede ya da Dedeko derdim ben.. (Adı Ahmet'ti tabi..)

Nineko başlıklı bi yazıda bahsetmiştim acıcık.. Gülzâde'nin oğlu.. Tam oğlu da değil aslında.. Evlatlık verilmiş nineciğime..

Komik şiirler uyduran, aklı her an fırlamalığa çalışan bir adamdı dedem..

Karantina'da Hamam sokağının yanındaki karakol yokuşuna çıkınca soldaydı evleri.. Kocaman bir de bahçesi vardı.. Her tür ot, sebze, meyve yetiştirirdi dedem orada..

Marangozluktu mesleği ve mobilya üretiyordu, İzmir'in tanınmış firmalarına.

Bana da Kurt Başlı bir kılıç yapmıştı, Karaoğlan merâkım yüzünden.

Ne kadar isterdim o kılıcın şimdi bende kalmış olmasını..

Sonra bahçeye kendi etrafında da sürekli dönebilen bir tahterevalli yapmıştı, kocaman..

Bir tarafına torunlarını bindirir, diğer tarafına kendisi enine ve karın üstü asılır, son sürat hem sallar hem döndürürdü bizleri..

Anneannem Pakize ise, kısa boylu, tombalak, sâdece kendisi için yaşayan bir kadındı..

Benim doğumum sırasında, bir sinemada olduğu, haber verildiğinde, "film bittiğinde gelirim." dediği rivâyet olunur.

Bu ikili, Pakize 14, dedem ise 17 yaşını sürerken evlenmişler. Tâkip eden günlerde Kastamonu'da, çarşıda ikisinin birdirbir oynadıkları da anlatılanlar arasındadır.

Düşünsenize.. Evlisiniz.. Karınız ya da kocanızla şehir sokaklarında birdirbir oynayabiliyorsunuz..

İşte ben böyle bir aileden geliyorum...:)

Bir gün dedem namaz kılarken kafasından aşağı bi bardak soğuk su dökmüştüm.. Hiç tepki göstermedi.. Namazını bitirdi. Selâmını verdi.. Kalktı, yanıma geldi, bi patlattı bana.. ::)))

O günden beri namaz kılanlara pek saygılıyımdır ben.

Sanıyorum altı yedi yaşlarımdayken, dedekom bahçede otlarla uğraşıyor, birgün..

"Bak.." dedi bana elindeki otu göstererek.. "Bu Roka.."

Sonra durdu bi kaç saniye ve tamamladı..

"Yersin Roka, gidersin koka koka.."

Aaa, benim bi hoşuma gitti bu..

Neyse..

Bi kaç zaman sonra, yandaki evin kızı ile bahçede dolaşıyoruz.

Dedeko'da yine otlarla uğraşıyor..

Ben rokayı gösterip kıza satayım diye lafı, hemen tekerledim tabi..

"Yersin roka.. Gidersin koka koka.."

Dedeko yan taraftan mırıl mırıl, "Sonra da batarsın boka.." deyiverdi.

Karizma nâkıs tabi.

Çok, çook uzun yıllar geçti..

Annem ve babam beni evden şutladılar.. Yirmi, yirmiiki yaşlarımdayım bu sefer.. Dedemler bana kucak açtılar..

Onlarda kalıyorum..

Dedem mutsuz..

Sürekli kavga ediyorlar Pako'yla.. Odalar ve yataklar çoktan ayrılmış tabi.. Ben dedemle aynı odada, karşılıklı yataklarda yatıyoruz.. Soğuk, çok soğuk bir kış günü..

İkimizin arasında, ortada, garip bir soba yanıyor.. Damla damla gaz veren çok basit bir sistemle çalışan bir soba bu.. Beyaz yaldızla boyalı uyduruk bişey.. Ama bi ısıtıyor, inanılmaz.

Yorganın içinde, ayağımın altında, dedemin bu sobanın üzerinde ısıtmış olduğu ve kalın bir beze sararak bana verdiği sıcacık taş..

Yan odadan yükselen, elektrikli testere kıvamında neredeyse bir koruluğu kesen Pako horlamaları..

"Dedeko, sana bişey sorcam.."

"Sor evlâdım.."

"Anneannemle hiç bööle mesela.. bir ay, arka arkaya hergün çok mutluyum dediğin bir zamânın oldu mu?"

Kısa bi sessizlik..

"Olmadı.."

Belki bir on dakîka geçti..
Ben dedeminde uyuduğunu sanıyordum.
Pako koruyu bitirmiş, yandaki ormana girmiş halde..
Dedem sırtı bana, yüzü duvara dönük bi hâlde söylendi yine kendi kendine;

"Zaten nerde var bodur,
Allah'ın belâsı O'dur."

Ben, dedekomu ve ninekomu çok sevdim.
Bundandır sanırım, hâlâ her duamda onları muhakkak anmam..