Yalnızlık..

(Bu yazı, Suyun Ötesi'nin "Üçnokta" ve bir altındaki "Çok nokta" postları için yaptığım ortak yorumun dün sabaha karşı bir kazaya kurban gitmesi sonucu, risk almamak için kendi bloğumuzda yazılıp, oraya c/p yapılmak üzere hazırlanmıştır. Ama hazır buradayken bize de göndermeden edemedim..)


Ben yalnızlığı, Edip Cansever gibi yatılı okullardan öğrenmedim. Eylül, bana hiç bu yüzden hüzün vermedi. Ben hiç doğurgan ve neşeli yazdan çıkıp, gri yüksek duvarlı yalnızlık okullarında mahkum hissetmedim kendimi..

Aslında, bir terk ediliş dışında, hep ben seçtim yalnızlıklarımı.. Bazı anıların hala zaman zaman doldurduğunu iddia ettiğim hayatıma, başka birini sokmayı düşünmediğimden belki de arada acı veren, bu buruk yalnızlığı yarattım ve kabullendim..

En kötüsü de, içindeki acıyı gördükleri halde, anlaşılmamak korkutur insanı. İşte o zaman, en yanlış yalnızlığı yaşar insan.

Bir de, mutluluk yalnızlıklarım var benim.. “Bir Ben Bir Kendim”le yaşadığım. Arada içimizdeki huzur bahçesine çekilmek nasıl dinlendirir insanı. Her şeyden, herkesten soyutlanmış, düşünürsün, dinlenirsin, üretirsin. Gönlünce, düşüncelerine birilerini sokar çıkarıverirsin, bencilliğinin tadına varır, kimseyi üzmeden keyiflenirsin..
Karşıyaka sahilde çimlere yalınayak basıp denize bakmak, bir Bercy sayfasında dostluğa dair Su’daki aksini görmek, bi başına okur/yazarken Güzel Abi’yle aynı şeye gülebilmek, yağmur yağarken Barınak Cafe'de sadece dışarıyı seyretmek, körfez vapurunda martıların ahenkle vapurla yarışını izlemek, evde Sade dinlerken gözlerini tavana dikmek..:)

Ve işte bunlar, hayatıma önemli şeyler katan ve hayatımı uzatan yalnızlıklar. Öylesiyle, ya da böylesiyle, “yalnızlık ömür boyu”.. olsun zaten..:))


Ben şimdi yalnızlığımı mı paylaştım?
Yoksa yalnızlık paylaşılmaz mı?