A P A T İ T

İleride bir çocuğum olduğunda ona mutlaka öğreteceğim bir şey bu.
APATİT.
Hatta AA-PAA-TİİİT
Bana da babam öğretmişti, esasında öğretti demek yanlış.. Olay kendi kendine gelişti ve aile literatürümüze girdi.
Daha küçücük bir çocukken, hani bi o kadar salak ve bi o kadar da komik çocuk oyunları vardır ya.. işte benim hitim de oydu o zamanlar..
'Hadi atla bakalııım' komutunu duyduğum anda koltuk tepelerine çıkar babamın bana kollarını açmasını ı hı hıı, ı hı hıı diye sırıtarak bekler ve şapşik bir suratla 'aa-paa-tiiit' diye kendimi babamın kollarına bırakırdım. Onun beni yakalaması çok büyük bir olaydı.. Ne zaman o komutu duysam apatit yapacağımı anlar endorfin tavan yapardı bilmeden.. Bütün bu olayda tek bişey var ki neden apatit dediğimi hiçbir zaman bilemedim. Ama nedense zaman içinde babam da komutu 'hadi aapaattiiit' e dönüştürmüştü.

GÜVEN...Her çocuk için en az sevgi kadar gerekli ve değerli.
Bugün, neredeyse gizli gizli oluyor bunlar.. Bazen bakışarak, bazen tartışarak, bazen de... ne bileyim, bişekilde o güveni hala duyuyor olmak var ya...!
Yaşımız her ne olursa olsun onların orada olduğunu bilmek ve yaşları ne olursa olsun bizlerin burada olduğumuzu bilmeleri...
Tanrı onlara sağlıklı, uzun ömürler versin..