Adressiz Mektuplar

Sanırım 1920'lerde doğmuş olmalılar, Emel ile Fethiye. Anne tarafımdan uzak akraba oldukları söylenirdi. Fethiye 1940'larda evlenmiş, İki çocuk yapmıştı.. İki kız. Tülin ve Vuslat.. Sonra boşanmış ya da belki de ölmüştü kocası, o kadar detay bilmiyorum. Ama boşanmayı daha çok yakıştırırdım ben Fethiye'ye..

Hiç evlenmemiş olan ablası Emel'i de yanına alarak, iki olgun kadın, iki de kız çocuk birlikte yaşamaya başlamışlardı.

Ben Onlar'ı tanıdığımda, 1970 civarlarıydı. On yaşlarımdaydım.

O sıralarda 30'larına gelen Vuslat'ta bir evlilik denemiş, yürütememiş ama çocuk yapmadan ana evine dönmüştü. Ablası Tülin'de, teyzesi Emel gibi hiç evlenmemişti. Evlenmeyecekti de..

İkisi kız oğlan kız, ikisi boşanmış dört dişi aynı evi paylaşıyorlardı. Tabîdir ki, aralarında zaman zaman tepişiyorlardı ama ben ne zaman evlerine gitsem, Onlar'ı neşeli, gırgır buluyordum.

Amerika'da doğup büyüyen ve hâlâ orada yaşayan iki kız kuzenim de Onlar'ı çok severlerdi. Geldiklerinde bu dörtlünün evinde kalırlar, orada gördükleri hoşgörüyü başka yerde bulamadıklarından Karantina'daki bu şamata dolu evden çıkmazlardı.

Kuzenler bir defasında Amerika'dan Vuslat'lara mektup gönderirken, gırgır olsun diye, zarfın üzerine hiç bir isim ve doğru dürüst bir adres yazmadan "Dört Kari" yazmışlar ve mektup yerine ulaşmıştı.:)

Ciddi bir devlet dairesinin müdürlüğünü yapıp oradan emekli olan Vuslat, hayat dolu, gülmeyi güldürmeyi ve frapan giyinmeyi seven, seksi bir kadındı. Bunda kısa bir zaman da olsa evli kalmış olmasının etkisi vardı diye düşünmüşümdür zaman zaman.

Ablası Tülin, daha içe kapanık fakat anlatılanlara gülebilen ve kurdukları sofralarda Türk Sanat Müziği dinlerken rakısını da yudumlayabilen bir tipti.

İlk önce anneleri Fethiye öldü.

Bu kez iki kız, yaşlı teyzeleri ile Karataş'ta yalıda bir apartmana taşındılar.

On sene kadar önce, bir kaç kez beni de misafir ettiler. Vuslat ve Tülin evlerine bir erkeğin gelişini çok önemsiyorlar, güzel sofralar hazırlıyorlar ve bana iltifatlar yağdırıyorlardı. Belden aşağı fıkraları pek seviyorlardı.

Gülüyorlardı, eğleniyorlardı ama diğer tarafta seksenlerine gelen teyzeleri Emel çok yaşlanmış ve kötü durumdaydı. Unutkanlık başlamıştı. Ablası Fethiye'nin ölmediğini söyleyip, O'nu gördüğünü ve konuştuğunu iddia ediyordu.

Yine kuzenlerimden birinin burada olduğu birgün, hepbirlikte Onlar'da yemek yedikten sonra dışarı çıkmak üzere iken, Emel, mutfakta su diye rakıyı dikmişti kafasına..

Onbeş-yirmi dakika sonra asansöre bindiğimizde, asansörün aynasında kendini görünce şaşalamış ve "Aaa, Abla!" demişti. Ama bu kesinlikle rakıdan değildi.:)

Vuslat, gezmeyi daha çok seven bir yapıda olduğu için, fedakârlığı yapmak Tülin'e kalmış, bize "Siz gidin, ben bakarım Emel'e." demişti. Bu artık Emel'in dışarıya çıkarılamaz günlerinin başlangıcıydı.

O gün biz aşağıda arabaya binerken, Emel, ikinci kattaki pencerenin kenarından bizi izlemeye başlamış, sonra Vuslat'la gözgöze geldiğinde, önce eliyle bizi gösterip sonra "Attâ" işâreti yapmış ve daha sonra da kendini göstererek iki elini boğazına götürüp dilini çıkartmıştı. Bu kadın 80 küsur yaşındaydı.

Vuslat'a ne demek istediğini sorduğumda "Siz gezin, ben kendimi asıcam." diye tercüme etmişti.

İki kardeşi, sürekli kendini asmakla tehdit ettiğini o gün öğrendim, Emel'in.

Sonra, üç dört sene önce, doksanlara yaklaşan Emel doğal yollarla öldü.

Vuslat ve Tülin rahat bir nefes aldılar. Öyle ya, yıllardır çok yaşlı olan teyzeleri göçüp gitmişti.

Vuslat, altmışlı yaşlarında olmasına karşın, hâlâ dizüstü etek giyebilen, gülmeyin ama, hâlâ siyah Jartiyerli çorap filân kullanabilen bir tipti. Sakil de durmuyordu haaa..

Fakat, bu kez kafasında ablası Tülin O'na yük olmaya başlamıştı. Çünkü daha kapanık, konuşmayan, silik bir tipti Tülin. Aralarında üç beş yaş olmasına ve Tülin'in hiç evlenmemesine rağmen sanki ana-kız gibi görünüyorlardı dışarıdan bu iki kız kardeş.

Sonra..

bir kaç sene daha geçti...

Sonra..

Sonra.. birgün Vuslat bel ağrısı nedeniyle hastaneye gitti.. Ve Kanser olduğunu, hastalığın her tarafını sardığını öğrendi.

Şimdi, Tülin, kızkardeşine bakıyor.

Arada geçerken, Karataş'taki eve bakıyorum.

Uzakta solgun bir floresan ışığı var, konuşan duvarlardan yansıyan..

Birde, gülerken eskisini kırdığım için benim hediye ettiğim, artık kullanılmayan balkon masası..

"Dört Kari" efsânesi yavaş yavaş bitiyor..